naar huis - het verhaal bij de tentoonstelling
naar huis
Na een lang jaar wachten - dan eindelijk - is het zo ver. Hij komt! Een bonte stoet vrachtwagens rijdt de stad binnen. De auto's beschilderd met fantastische taferelen in schaamteloos vloekende kleuren. Ze brengen mooie beloftes van spektakel en plezier. Verzamelen rond het grote marktplein en dan langzaam maar gestaag het uitpakken. Stoere kerels in de weer met plankieren en balken. Hoog de palen in en touwen spannen van links naar rechts.
Niet ver daar vandaan woont het Jongetje. In een rustige straat waar zelden auto's rijden. Nog geen vijf minuten lopen van huis naar markt. Voor hem - hij is tenslotte al negen! - een fluitje van een cent. Het Jongetje kijkt elk jaar weer uit naar het opbouwen van de kermis. Hij bewondert het gespierde gesjouw en het voortdurend heen en weer geren. Hij geniet mateloos van het goddeloos gefoeter en de daverende lach die schalt over het plein. Maar het meest van alles toch verheugt hij zich op het weerzien.
Hoe verduveld snel het allemaal weer gaat: plotsklaps staat alles op zijn vertrouwde plek. De rups, het hoge reuzenrad, de draaimolens en de botsautootjes. De snoepkraam goed gevuld met kaneelstokken, rode wijnballen en zachte nogablokken. En vergeet de vers gedraaide suikerspin niet. Knalroze als die is. Overal zijn lange linten met lichtjes opgehangen, uitbundige versieringen aangebracht, de geluidsinstallaties nog eens getest. De molens draaien hun laatste proefrondje. Laat de klanten nu maar komen! Nog een extra ronde! Drie ballen voor een kwartje! Kinderen altijd prijs!
Ons Jongetje kent de weg op de kermis als zijn eigen broekzak. Hij weet waar alle kramen staan en weet heel goed waar naar toe. Maar hij gaat niet recht op zijn doel af. Liever neemt hij een omweg. Niet nu meteen al bij hem aankomen. Nog even niet. En daar - kijk! - daar staat de kraam waar schatten voor het grijpen liggen: een mondharmonica, de set met pijl en boog, het plastic waterpistool. En natuurlijk is er ook zijn lievelings: het grappige aapje, gemaakt van veren en bont. Maar dat mag nooit mee naar huis want 'er zitten vast en zeker vlooien in'.
Een grote hand houdt hem de bos met touwen voor. Een keer trekken en de buit is binnen. Je weet altijd wat je hebben wilt. Je weet nooit wat je krijgen zult. De grote hand is van een vader en er is ook een moeder in de kraam. Vooraan links in de hoek - ja, daar staat hij - de zoon. Tien jaar inmiddels, misschien al elf, en nog steeds wonderschoon.
Net als afgelopen jaar wordt ons Jongetje zomaar vanzelf warm en week van binnen. Hij wendt hij zijn ogen af, al wil hij dat niet. Zijn neus vult zich met de vreemd bekende geur van broeierige zweetlucht vermengd met die van stof en mottenballen. En onmiddellijk is er ook nu weer die niet uit te spreken wens: Ik wil met de kermis mee! Mee met de jongen van de touwtjestrekkraam. Samen de wijde wereld in.
In de verte klinkt de roep van vader. Het Jongetje draait zich resoluut om en loopt terug naar huis. Weg van de jongen, zijn vriend. Vol van verlangen en voor altijd mateloos verliefd.
Terug naar archief
