Bart Drost

Coronatijd geeft tijd voor iets anders, tijd voor iets nieuws. 'Kunst in Millingen' heeft het volgende concept bedacht en voert het ook uit: werken vanuit een tekstregel die bepaald wordt door getallen en de dobbelsteen: ZINBEELDEN.

Na aanmelding ontvangt de kunstenaar een filmpje van een stapel van 6 boeken. De dobbelsteen bepaalt zijn/haar boek.  Vervolgens geeft de kunstenaar twee willekeurige getallen door en volgt het tweede filmpje waarin een tekstregel bekend wordt gemaakt. Vanuit deze tekstregel gaat de kunstenaar aan het werk. Zodra het werk n.a.v. een tekstregel is voltooid, wordt een foto/foto's van het werk op de site van 'Kunst in Millingen' geplaatst.

Voor Bart Drost heeft de dobbelsteen vijf keer zijn werk gedaan en dat leverde de vijf korte filmpjes hieronder op.

De vijfde zin komt uit het boek 'Kleine vogel, grote man' van Marente de Moor:

'De solidariteit van het Russische volk met dieren is een oprechte.'

De titel van het boek 'Kleine vogel, grote man' in combinatie met een zin over 'oprechte solidariteit van het Russische volk met dieren'...
Eens wilde ik niet naar Rusland, omdat er met mensenrechten wordt gesold. Toch ben ik er geweest. Ik herinner me het vrouwtje op de markt in Moskou . Zij bood een vogeltje in een kooitje te koop aan.

De vierde zin komt uit de bundel 'Alle Verhalen' van Arthur Japin:

'Toen in de negentiende eeuw de handel in slaven werd verboden', zei ik, terwijl Kofi de ene sleutel na de andere probeerde, 'zochten de Hollanders en de Ashanti allebei naar nieuwe wegen om toch profijt te blijven trekken van hun oude handel.'

Als ik op wikipedia informatie opzoek over de Ashanti leesik: 'In 1837 stuurde de Asantahene Kwaku Dua twee prinsjes, zijn zoon Aquasie Boachi en zijn neef Kwame Poku naar Koning Willem I etc ... '' denk ik: "Ja hoor, weer prinsjes op mijn  pad."

Dan is de link naar de kleine prins Bart en zijn nieuwe speelkameraadje gauw gelegd.

De derde zin die voor mij werd gedobbeld komt ook uit het boek 'De overkant van de rivier' van Jan Siebelink en luidt:

"Peter kwam ook vaak op de rand van zijn bureau zitten, volgde Simons commentaren in de boeken en oefende de handtekening van zijn vader, die hij de mooiste vond van alle vaders in de wereld. Idylle tussen vader en zoon."

Als kleine jongen bracht ik bij ons thuis in de salon uren door in de luie stoel van mijn vader. Ik wiegde mezelf daarin heen en weer - beter gezegd van voren naar achteren - en kwam zo in een cadans waarbij ik bij elke tweede beweging luidop 'mama' zei. Monotoon, bijna als een mantra. Voor mij was het rustgevend, mijn zussen werden er gek van. Ik dacht er niet bij na. En zodra ik wel ging nadenken voelde ik me schuldig dat ik telkens 'mama' riep, en niet 'papa'. Ik wilde eerder al eens iets met dit gegeven doen. De zin ná 'de mijne' gaf nu de doorslag.

De tweede tekst komt uit het boek 'De overkant van de rivier' van Jan Siebelink:

"Die meidoorn, met de zon, heeft een nachtegaal tussen zijn bloemen. Het lijkt of de meidoorn zingt."

Ik heb geen groene vingers, ik ben geen vogelaar. Ik zie soms meer dan me lief is. Wekelijks maak ik een wandeling door de Ooypolder bij Nijmegen. Altijd op donderdagochtend. Steeds dezelfde route. Op 30 april 2020 was dat anders. In de morgen regende het, dus pas om 13.00 van start. Voordat ik het goed en wel besefte wezen de bloeiende meidoornstruiken mij de weg. Ik kwam op paden die ik niet eerder gelopen had. Het was een paradijselijke ervaring. Goddelijk. Je zou denken 'Is dat niet teveel gezegd?'. Nee, dat is het niet.

De eerste tekst die ik kreeg komt uit het boek 'Zoete Mond' van Thomas Rosenboom en luidt:

Een wonderlijk voorval bij de toewijzing van deze zin. De getallen die ik noemde  (232 & 5) leidden tot een leegte. Immers op pagina 232 van het boek van Thomas Rosenboom staan maar 4 regels. Carte blanche, zou je dus denken. Maar nee, er werd doorgeteld naar pagina 233. Ik heb de vrijheid genomen ietsje verder dan de mij gegeven regels te kijken en las de zinnen: '...Het gaat ook om iemand die toe is aan een andere baan. Daarom heeft mijn commercial als motto de titel: "Tijd voor iets nieuws...?" ("Ready for something new...?" of "Ready for a change...?") Dat moet aan het begin van het filmpje worden ingesproken, en aan het einde nog een keer...'

In 1997 realiseerde ik in opdracht Van Dalen Schoenen het 'Decembermannetje', een multiple in een oplage van tachtig dat gedurende de decembermaand bij wijze van promotie in alle etalages van de winkelketen kwam te staan. Het mannetje droeg afwisselend drie hoofddeksels: een sinterklaasmijter, een kerstmannenmuts en een eindejaarsvuurpijl. Na afloop kwamen een groot aantal Decembermannetjes retour naar mijn atelier en in 2000 maakte ik in het kader van de reeks "Godsgeschenken" in de Grote Kerk van Veere voor deze mannetjes ieder een eigen hoed, met de gedachte 'What difference a hat makes'; anders gezegd 'Kleren maken de man'.

Voor ZINNEBEELD heb ik de mannetjes op film gezet, met de introducerende tekst 'Ready for something new...?'

Terug naar archief