Bart Drost

"Wat een shock, wanneer blijkt dat de studenten werkelijk niets laten zien; ja, een sullig poppetje, of een knullig portretje, een half-af elfje of een manga-figuurtje. Ik weet niet wat te zeggen. En dan te bedenken dat deze studenten een gedegen vooropleiding  hebben gehad en hun hand niet omdraaien voor een kersverse versie van het Melkmeisje van Vermeer in olieverf. Maar mij laten ze dat niet zien. Om kort te gaan: de eerste lesdagen daarna (ik werk maandag, woensdag en vrijdag van 14.30-18.00u.) heb ik gewerkt zoals ik doe bij de patiënten in Venray en heb ik de observatieopdrachten uitgevoerd die ik ook daar gebruik. Van alles wat, langzaam aan elkaar wennen, beetje veilig maken. En zie: langzaam maar zeker breekt het ijs. En zoals overal in elke klas zit er gemotiveerd talent en zijn er zijige dutsen. Deze week rond ik de oriëntatiefase af en ga ik bekijken of we niet toch naar dat persoonlijke verhaal van ieder kunnen komen.

Hoe dan ook, ook nu weer ga ik van de mensen houden."

Uit: Drie Brieven uit Xiamen, Bart Drost 2011.

terug naar archief