bob, bep, bas en de anderen - museum dr. guislain - gent (belgiė) - 2008
Er is iets mis met deze portretten.
Ik heb bijna vijf maanden in de Kliniek voor Neuropsychiatrie
doorgebracht en ik herken niemand. En ik heb er ook niet Ć©Ć©n gek ontmoet
en ook nooit iets geks gehoord. Er waren depressieve vrouwen, zoals die
vrouw met dat dode vogeltje op haar hoofd. (Er is een populair boekje
over depressies met de titel 'Ik zie elk dood vogeltje', maar het kan
dus nog erger.) De borsten bij de vrouwen van Bart hangen een beetje,
maar bij eentje worden ze de appeltjes van oranje en straalt de knappe
vrouw. En dan is er de negerin die met de mond schildert: de penselen
waar de kleuren afspatten worden bijna vermalen. Ik heb haar helaas
nooit ontmoet. Je zoekt gelijkenissen en die vind ik niet. Die heeft
alleen Bart gezien. Toch zeggen ze meer over de patiƫnten dan de
woordenrijke diagnoses die ze mee naar huis krijgen en die gevoegd
worden in de dossiers die ze meeslepen. Natuurlijk zijn ze bang,
verdrietig, wanhopig of 'gewoon op'. Of horen ze soms stemmen.
Ik ben al meer dan een jaar weg uit Venray en wil er niet teveel aan
denken, maar dit bijzondere boekje bewaar ik - na alles wat ik
verscheurd heb - als goede herinnering. En, ze zeggen, dat ik er zelf
ook in sta: dat mannetje met dat brilletje en die scheiding die doods
voor zich uitkijkt, tot het uiterste gespannen. Op pagina 16. Misschien
ben ik dat wel. Ik kan nu weer een beetje lachen. Het was toch een goede
tijd bij Bart, als je maar niet zo ziek was geweest.
E.S. * De namen zijn gefingeerd.
Voor meer Bob, Bep en Bas klik hier.