Bart Drost

werken met klei

Een aaneengesloten tijd geconcentreerd werken in een andere omgeving. Spelen was daar zijn leidmotief: gewoon kleien, dus. Dat staat voor Bart drost garant voor een heftige explosie van creativiteit in een nieuwe beeldtaal. Van huis uit tekenaar heeft Drost als artist in residence meerdere malen gewerkt in het Europees Keramisch Werk Centrum. Spelen was  met (porselein)klei als tekenmateriaal en een onconventionele manier van werken staan garant voor een serie beeldende projecten. Daarin lijken vorm en uiterlijk nieuw, maar gelijkertijd een vanzelfsprekende plaats vinden binnen zijn oeuvre.

kleiwerken - galerie de natris nijmegen - 2013

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

'Ik sta met mijn voeten op de grond en stamp in de klei', woorden om kort samen te vatten hoe de 'stamptekeningen' van Bart Drost tot stand zijn gekomen. Kleiwerken die hij maakte tijdens zijn tweede  driemaandelijks verblijf als artist in residence in 2007 in het sundaymorning@ekwc, voorheen beter bekend als het Europees Keramisch Werk Centrum, in Den Bosch. Deze bijzondere kleiwerken worden nu voor het eerst publiekelijk tentoongesteld in Galerie de Natris.

Bart Drost noemt zijn verblijf in het EKWC wel eens schertsend 'een heel lang speelkwartier'. Spelen levert altijd iets op, hoewel dat op het eerste gezicht niet altijd nuttig of functioneel lijkt te zijn, en dit is voor de kunstenaar dan ook zo het geval geweest. Hij ontdekte dat je met porselein en gerecyclede klei hele leuke dingen kunt doen zoals pletten met de hand en stampen met blote voeten. Wat het resultaat van dat gestamp was, is niet zo toevallig als het lijkt, want sterk afhankelijk van waar en in welke hoeveelheid de klei binnen het afgepaalde gebied wordt aangebracht. Het geëxperimenteer, ook met kleur en glazuren, leverde fascinerende vormen en composities op. Wel enorm kwetsbaar. Om de sculpturen weerbaarder te maken was het noodzakelijk de achterkant te verstevigen. Dat moest natuurlijk niet ten koste gaan van het oorspronkelijke beeld. Een houten plaat uitgezaagd in de vorm van het kleiwerk bleek de ultieme oplossing.

Deze houten achterplaat werd het karakteristieke element van de werken: aan de voorzijde van het beeld plaatst Drost een identieke beschermende plaat, nu gelakt in een heldere kleur. Een gruwel voor de ware keramist.  Grijpt Drost hier terug op zijn artistieke vorming als docent beeldende vakken geschoold in textiele werkvormen (TeHaTex, Nijmegen) en als beeldend kunstenaar in de toenmalige Afdeling Monumentaal Textiel van de Rietveld Academie (Amsterdam)? Hoe het ook zij, het resultaat is verbluffend: een ingepakte kwetsbare plaat keramiek, beschermd, verhuld, nieuwsgierig makend, een aangekleed kunstwerk.

De kleiwerken van Bart Drost vragen om een actieve en nieuwsgierige toeschouwer die zich wil laten verrassen. Hij moet - als hij de kunst in al zijn kwetsbaarheid wil zien - heel voorzichtig het object als het ware uitkleden. En wat is er spannender dan dat!

zondag 12 mei tot en met 23 juni 2013

the golden boys party - museum princessehof leeuwarden - 2001

• 
• 
• 
• 
• 

Eind 2000 werkt Bart Drost drie maanden in het Europees Keramisch Werk Centrum in Den Bosch. In deze periode gebruikt hij als schetsmateriaal geen potlood en papier maar klei. Resultaat zijn een twintigtal miniatuurbeeldjes voorzien van kleurige glazuren en een twaalftal transparant geglazuurde beelden. Uiteindelijk blijken de beeldjes oefeningen voor negen figuren in goudglazuur en drie blauwe mensfiguren die in de installatie 'The Golden Boys Party' te zien zijn. De keramische beelden worden vergezeld door een tiental 'orangeailles', acrylschilderijen op doek uit 1992 en 1993.

Bij deze tentoonstelling verscheen de leporello 'the golden boys party'

een fries voor marzee - galerie marzee nijmegen - 2011

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

De eerste reactie van Bart Drost op de porseleinklei die hij in 2007 tijdens een werkperiode in het Europees Keramisch Werk Centrum in Den Bosch wilde gebruiken was er een van verbazing, teleurstelling, schrik, ja zelfs afkeer. Vervelende brokkelklei vond hij het, waarmee hij niets kon aanvangen. Nadat hij er worstjes en bolletjes van had gevormd, bleek er op slaan de meest passende (re)actie. Al slaande gaf hij richting en vorm aan de klei en ontdekte hij een nieuwe manier van tekenen. Er ontstonden meer dan honderd fragiele porseleinen sla-tekeningen.  Als minieme ingreep aangepast aan architectuur en vormgeving van Galerie Marzee in Nijmegen maakte hij van 111 porseleintekeningen in 2011 een tijdelijk fries op de begane grond van de galerie.

let's dance on seascapes - gallery van st.fiet maastricht - 2010

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

                                                                                                         zet jezelf niet vast, jij,

                                                                                                         en verstar niet maar                          

                                                                                                         kom zonder aarzelen in beweging

                                                                                                         lijden als ritueel

                                                                                                        heeft geen enkele zin

                                                                                                        de trage tijd slechts brengt verlossing

                                                                                                        gisteren nog jong, hij,

                                                                                                        morgen al oud

                                                                                                        o zo breekbaar van begin tot einde

                                                                                                        laten we dansen

story of the endless freedom - ekwc den bosch - 2007

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

                                                                                                 Ik sla met mijn vuist op de porselein op tafel.
                                                                                                 Zoals de wolken aan de hemel,
                                                                                                 zo vervagen de scherpe lijnen tot een waas die verdwijnen zal.
                                                                                                 Wat overblijft is het beeld op mijn netvlies,
                                                                                                 geprojecteerd op een achtergrond van herinneringen.

                                                                                                Ik sta met mijn voeten op de grond en stamp in de klei.
                                                                                                Er middenin, zo dichtbij en zo veraf.
                                                                                                De tekeningen worden gestookt.
                                                                                                Dat hoort er nu eenmaal bij.
                                                                                                Het resultaat is een verstard aftreksel van de belevenis van het maken.

                                                                                               En dan is er nog die Vermaledijde met zijn armen eeuwig wijd...

                                                                                               Hoe maak je kwetsbaar sterk zonder de ziel aan te tasten?

Er is een blogboek uitgegeven over deze werkperiode in het EKWC

let's dance - video ekwc

>

Iets over klei

Klei is in oorsprong zacht en vettig, je kunt het soepel vormen. Je kunt er van alles mee doen.
Als klei opgedroogd is is het breekbaar, broos.
De droge klei gaat in de stook-oven en daar gebeurt er iets wonderbaarlijks: wanneer in de oven een bepaalde temperatuur bereikt is, dan wordt de klei bijna vloeibaar.
Als tenslotte de gestookte klei weer is afgekoeld is zij steenhard.

Voor let's dance  heeft Drost een jesusfiguur gekneed uit porseleinklei, deze figuur in een stook-oven gehangen en het stookproces in gang gezet.
Op het moment suprème, bij een temperatuur van 1200 graden - daar waar de transformatie van vaste naar vloeibare materie plaatsvindt - werd de oven geopend en een video-opname gemaakt van de hangende figuur.
De zwaartekracht doet zijn werk, de armen van Jezus worden hem te zwaar en ze gaan hangen.

Bij opening van de oven wordt de temperatuur drastisch beïnvloed en stopt het transformatie proces. Dat betekent dus oven weer dicht doen, wachten tot de temperatuur weer tot 1200 graden is gestegen. Oven weer open en filmen.

In meerder stappen wordt aldus zichtbaar dat de jesusfiguur zijn armen langzaam laat zakken.

Tenslotte rest er ná het stookproces een stevig porseleinfiguurtje.

terug naar archief