gras groeit glas - een installatie bij Alarm, 2018
Het is 1985. In het kerkje van Persingen, vlakbij Nijmegen, buitelen op een enorm doek naakte jongens levensgroot in soms ondeugende poses. Drost schilderde hen als onderdeel van zijn installatie 'boom blauw bas'. Deze jongensfiguren komen de laatste jaren weer terug in Drosts werk. Op doeken aan een kapstok ('verzamelde gedichten', 2010), op kussens in de kerk ('jongens', 2015) en nu - ruim 33 jaren later - op glasplaten in de tuin van Alarm, het kunstenaarsinitiatief van Ans Verdijk in Beugen N.B..
13 april tot 23 september 2018 heeft Drost een compositie van 20 gezandstraalde glasplaten geïnstalleerd in de tuin van Kunstenaarsinitiatief Alarm in Beugen (NB). De platen leken net iets boven het gras te zweven. Ze zijn blijven liggen in weer en wind. Hoezeer het gras ook woekerde. Vijf maanden lang. Gras groeit glas.
Hoe gaat dat, als je de dingen hun beloop laat. En kunnen we dat eigenlijk wel? Kan iets groeien als het onderdrukt wordt? Zal het uitmonden in een strijd om het recht van de sterkste of zullen de begrippen kunst en natuur in elkaar over gaan?
Op 23 september 2018 werd dit project afgesloten met de actie 'de jongens gaan in bad', waarbij Drost de glasplaten in een tobbe heeft gewassen, Ad van Rosmalen een gedicht voorlas, Pim Steinmann een verhaal vertelde, Lars Reen liederen liet horen en Anneke Smit een inkijkje gaf in 'badscènes in de kunstgeschiedenis'. Ook werd het 'zij-project' lijnentekenjongenstekenenlijnen gepresenteerd.